عبدالله بن عباس می‌گوید: 
روزی نزد پیامبر رفتم و دیدم حسن بر دوش اوست و حسین بر زانوی او، و پیامبر آن دو را می‌بوسد و می‌گوید:«خداوندا! هرکس اینها را دوست می‌دارد دوست بدار و با هرکس که با آنان دشمنی می‌کند دشمنی کن.» 
آن گاه فرمود:«ای عباس، گویا حسین را می‌بینم که محاسنش به خونش رنگین شده است، و کمک می‌طلبد؛ اما کسی یاری‌اش نمی‌کند.» 
پرسیدم:«چه کسانی با او چنین می کنند، یا رسول الله؟» 
فرمود:«اشرار امتم. خداوند آنها را به شفاعت من نایل نکند.» 
آن گاه فرمود:«ای ابن عباس، کسی که او را زیارت کند در حالی که عارف به حق او باشد، خداوند ثواب هزار حج و هزار حج عمره را برای او می نویسد. هرکس او را زیارت کند، گویا مرا زیارت کرده و کسی که مرا زیارت کند، گویا خدا را زیارت کرده است، و حق زائر خداوند این است که به آتش جهنم، عذاب نشود. آگاه باش که زیر قبه حرمش دعا اجابت می‌شود و در تربتش شفاست و امامان فرزندان اویند.» 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: